Juryrapport
Nominatie van vader Peter Brons en regionaal jeugdcoördinator Antoinette van Blarikom van Team 8 bij de Politie Fryslân, voor de Vaderdagtrofee m/v 2009
Wanneer in 2001 de scheiding tussen moeder Marina Norbruis (Franeker) en vader Peter Brons (Burgum) wordt uitgesproken, houden beide ouders het gezamenlijk gezag maar wordt zoals in Nederland te doen gebruikelijk aan moeder de zorg en hoofdverblijfplaats over beider zoon Erick toegewezen.
Al direct ontstaan daarbij problemen over de omgang van vader Peter met zijn zoon Erick. Eerst volgen dan enkele mislukte bemiddelingspogingen bij de mediator en de kinderbescherming over de omgang tussen vader en zoon. Moeder weigert vervolgens echter acht jaar lang elke medewerking.
In maart 2007 bepaalt het gerechtshof in Leeuwarden dat er omgang tussen zoon en vader moet komen: “Wij kunnen geen enkele reden bedenken waarom het kind zijn vader niet zou kunnen zien.” Moeder geeft daarbij echter meteen ter zitting al aan het kind niet voor te zullen bereiden op de omgang met vader en wenst hieraan ook verder niet mee te werken. Het Gerechtshof bepaalt daarop tevens dat vader m.b.v. de sterke arm van politie/justitie de uitvoering van het vonnis kan afdwingen. Toen vader zich echter na hernieuwde weigering van moeder uiteindelijk bij het politiebureau meldde, werd dit vonnis van het gerechtshof eerst door de politie afgeserveerd als een “civiele kwestie” en weigerde de politie actie te ondernemen! Vader moest maar weer naar een advocaat en de familierechter gaan.
Vanaf mei 2007 doet vader dan na elke gemiste omgang steeds bij de politie aangifte van “onttrekking aan het ouderlijk gezag” (WvS, Art. 279). Echter eerst na veel aandringen bij, en briefwisselingen met, politie en justitie neemt de politie uiteindelijk deze aangiften ook op.
Bij het opnemen van de aangiften door de politie speelt agente Antoinette van Blarikom – regionaal jeugdcoördinator van Team 8 bij de Politie Fryslân uiteindelijk een belangrijke ondersteunende sleutelrol.
Antoinette van Blarikom werkt als jeugdcoördinator bij de Politie Friesland bureau Harlingen/Franeker en bij behorende Waddeneilanden. De politie te Franeker heeft Antoinette van Blarikom ingeschakeld omdat er een kind in "t spel was en zij vanuit haar expertise haar kennis kon en wilde toepassen.
Vader Peter Brons zegt over haar betrokkenheid het volgende:
“Antoinette van Blarikom is degene geweest die niet alleen het proces verbaal heeft gemaakt maar ook mijn verdriet en boosheid en alle andere emoties heeft aangehoord, en niet alleen dat laatste. Zelf heb ik het ervaren als begeleiding in het gehele proces. Antoinette heeft mij gewezen op mijn rechten maar ook op mijn verantwoordelijkheden. Toen het tot dossiervorming kwam was Antoinette degene die vanuit mijn verhalen zag dat er nog gerechtelijke stukken ontbraken, waarop zij mij verzocht heeft om deze alsnog toe te voegen. Zij had het ook zo kunnen laten. Maar nee, Antoinette wou dat het bij het Openbaar Ministerie (OM) kwam. Het goed opgebouwde dossier is dan ook doorslaggevend geweest voor het OM om de zaak voor de rechter te brengen. Achteraf heb ik zelf mogen vernemen dat ook de Officier van Justitie het een goed opgebouwd en onderbouwd dossier vond. Dit alles is voor een groot deel te danken de inzet en het doorzettingsvermogen van Antoinette van Blarikom. Natuurlijk heeft zij haar werk gedaan maar je kunt je werk op vele manieren doen en zij heeft het mijns inziens grondig en met geduld en betrokkenheid gedaan. Alle lof!!”
Op grond van de door de politie opgenomen aangiften besluit daarop ook het Openbaar Ministerie uit Friesland in het najaar van 2008 tot vervolging en wordt moeder eerst in december 2008 gedagvaard voor de enkelvoudige politierechter. Vanwege het unieke karakter en belang van deze zaak besluit het OM Friesland echter later deze zaak bij de enkelvoudige politierechter terug te trekken om deze op 22 januari 2009 voor te brengen bij de Meervoudige Strafkamer van de rechtbank Leeuwarden. Op 5 februari 2009 veroordeeld deze strafkamer in een voor vaders unieke uitspraak de moeder conform de eis van het Openbaar Ministerie tot 100 uur taakstraf waarvan 40 uur voorwaardelijk voor een periode van 3 jaar. (LJN: BH2027, Rechtbank Leeuwarden,17/754502-08 VON) omdat zij moedwillig de door de rechter beschikte omgang tussen vader en zoon heeft tegengewerkt.
Vader Peter Brons uit Burgum (Frl) zag na 8 jaar wachten geen andere uitweg meer dan aangifte. Hij zegt: “Ik wil als vader graag deel uit blijven maken van het leven van mijn zoon, hem waar nodig helpen bij school en schoolkeuze, hem terzijde staan in verdriet en succes.” “Omdat er in Nederland t.a.v. FAMILY LIFE na scheiding echter tot nu toe geen enkele rechtshandhaving plaatsvindt, bepaald de moeder in feite naar eigen bevinden of een rechtsuitspraak wel of niet wordt nageleefd. In de praktijk had de rechtspraak tot nu toe voor vaders met omgang dus geen enkele praktische betekenis. Als het gaat om moeders die verzoeken om rechtshandhaving, is de politie echter niets te dol en zet men wel klakkeloos het zwaailicht aan.”
De aangifte onttrekking (WvS, Art. 279) werd eerst mogelijk door een Hoge Raadsarrest van 15 februari 2005 (LJN: AR8250, Hoge Raad, 01198/04).
Later schreef ook de Nationale Ombudsman een aanbeveling aan de Nederlandse politie (Nationale Ombudsman Rapport 2007/034) om in dergelijke situaties nu eindelijk ook de aangiften van vaders op te nemen
Motivatie voor nominering
Ca. de helft van de scheidingskinderen verliest na de scheiding alle contact met hun vader. Een belangrijke reden is dat moeders dit contact tegenwerken. Een extreme vorm daarvan is het ouderverstotingssyndroom waarvan volgens een recent onderzoek in ongeveer 20% van de scheidingen met kinderen sprake zou zijn.
Kinderen en hun vaders staan daarbij met lege handen. In het familierecht worden rechterlijke beschikkingen nauwelijks gehandhaafd of zij worden gehandhaafd met ineffectieve middelen (dwangsommen die oninbaar zijn, omgangsots-en, etc). Vaders kunnen - i.t.t. moeders die in het strafrecht met open armen worden ontvangen - eigenlijk nergens terecht wanneer de omgang wordt tegengewerkt.
De mogelijkheid van aangifte van onttrekking via het strafrecht die het Hoge raadsarrest ook aan vaders bood is daarom een uitkomst. Het probleem bij dergelijke aangiften van vaders is echter steeds dat de politie weigert aangiften van vaders op te nemen en vervolgens als dat uiteindelijk gebeurd het OM zonder veel motivatie vervolgens weer besluit tot seponeren en niet-vervolging van de aangifte. Dit in tegenstelling tot dezelfde aangiften van moeders waarbij zowel politie en OM onmiddellijk en met vliegende trom uitrukken.
Deze unieke uitspraak bracht daar verandering in.
Deze tekst is voor de jury opgesteld door Peter Tromp, mei 2009
Geen opmerkingen:
Een reactie posten